Edebiyat

775. Gün

Güneş veda ederken ufka sessizce usulca pencerenin önünde dikiliyorum çaresizlik yavaş yavaş karışıyor kanıma, ufkun kızıla boyandığı gibi karanlığa boğuyor ruhumu.. Dün gece bütün mektupları yaktım ağlaya ağlaya. O eski dandik radyo da nasıl böyle güzel şarkılar çalabiliyor bilmiyorum. Sanki biri güzel bir liste yapmiş beni ağlatmak adına bugün.

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.