Göz Gördü Gönül Sevdi

İnsanların ayrıntılara boğulmadığı günlerden kalma güzel bir cümle vardır: “Göz gördü gönül sevdi.” Gözün gördüğü gönlün sevdiği günler, az biraz ayrıntıların mühim olmadığı günleri işaret ediyordu. Günler ki belki de varmaya, tekrar dönmeye can attığımız zamanlardan oluşuyordu.

İnsan fazla ayrıntılara boğuldu mu gerçekle arasındaki farkı daha güç görebiliyor. İnsanın belki de en büyük hatası bu.

Gönlü, belirli bir alanın içine hapsetmek, onun sınırlarını aşmasına mahal vermemek belki de gönlü karartan bir karardı. Uzun lafın kısasıdır: Göz gördü gönül sevdi.

Görücü usulü evlenmiş insanların, hasbelkader bir araya gelmiş çiftlerin bu söze ne kadar da fazla itibar ettiğini görürüz öyle değil mi? Zira onlar için muteber olan yegane unsur, tüm şartların kusursuz bir şekilde bir araya gelmesi değil, görünce kalbin yerinden fırlayacakmış gibi çarpmasında gizli.

İnsan, teknoloji ilerledikçe daha da fazla mükemmeliyetçi oluyor. Evlilik şartları da öyle. Kusursuz bir insan ararsan dört dörtlük bir yalnızlık yaşarsın demişti biri. İnsan ne kadar mükemmeliyetçi olursa o kadar yalnız oluyordu ayrıca.

Göz gördü, gönül sevdi. Fazla uzatmaya gerek duymadan, bir anda işi tüm ayrıntısıyla anlatmak bu olsa gerek.

Mesela ben bu sözü duyunca aklıma hep şöyle bir sahne gelir: Elleri kırışmış, yüzleri asırların yorgunluğunu taşıyan, Erdem Beyazıt’ın deyimi ile “her kırışığı sorulacak bir hesabı; her çizgisi tarihten bir yaprağı anlatan yaşlı bir çifte heyecanla soru soran bir televizyoncunun mikrofonu uzatıp “nasıl oldu da evlendiniz” sorusuna çiftten birinin “göz gördü gönül sevdi” demesi ve bunu derken yıllardır aynı evin çatısını, aynı yastığı ve aynı kaderi paylaştığı yarenine magmadan daha sıcak bir bakışlarla bakması gelir.

“Ömür Dediğin” programının içeriğine uygun bir söz gibi de gelir bu söz. Ömür, gönlün görmesidir esasen. Her ne kadar göz görse de asıl gören her zaman gönüldür. İnsanın gözü kapanabilir; gönlü kapanmaz, o her zaman görür, hisseder ve en önemlisi “anlar.”