Hiç Kimse Bir Başkasının Acısına Ağlamaz

Aslında kimse bir başkasının acısı için ağlamaz. Bazen sokakta bazen parklarda, bazen bahçelerde ağlayan insanları görürüz, herkesin ayrı veya haklı sebepleri vardır ağlamak için. Zira kimse hiçbir sebebi olmadan ağlamaz ama hiç kimse bir başkasının acısı için ağlamaz.

Ne kadar büyük bir acı yahut hüzün olsa bile insan bir başkasının acısını hissedemez. Hakikaten bir başkası için ağlıyorsa insanın evvela o acıyı yaşamış olması ya da biliyor olması lazımdır.

Televizyonlarda, internet sitelerinde karşılaşırız böyle haberlere ama insanın doğası buna karşıdır.

Bir insanın babası öldü diye diğer bir insan ağlamaz örneğin. Ne kadar da tanıyor ve biliyor olsa bile, ne kadar samimi ve yakın olsalar bile. İnsan kaybetmiş olduğu babasına yahut kaybetme korkusuyla yüzleştiği an bir babanın kaybı ihtimalini zihnine düşürdüğü an ağlar.

İnsan diğer bir insanın annesi, babası, kardeşi, eşi, amcası; kan bağı olmadığı arkadaşları, dostları öldü diye ağlamaz. İnsan başkalarının acılarını kendi acılarına ‘dönüştürerek’ ağlar ancak.

Çok sevdiğiniz bir arkadaşınızın ağladığını gördüğünüzde ya da kardeşinizin bir konuda ağladığını gördüğünüzde içinizde sizin de ağlama duygusunun oluşmasının sebebi budur.

Ya da çok aşina bir örnekle sonlandıralım. Cenaze evlerinde ağlaşan topluluğun çok azı ölen kişiye ağlar diğerleri ise kendi acılarına…

Yani kısacası her ne sebep olursa olsun insan yine kendi acısına ağlamış olur.