775. Gün
Güneş veda ederken ufka sessizce usulca pencerenin önünde dikiliyorum çaresizlik yavaş yavaş karışıyor kanıma, ufkun kızıla boyandığı gibi karanlığa boğuyor ruhumu.. Dün gece bütün mektupları yaktım ağlaya ağlaya. O eski dandik radyo da nasıl böyle güzel şarkılar çalabiliyor bilmiyorum. Sanki biri güzel bir liste yapmiş beni ağlatmak adına bugün.
