Hayata Sımsıkı Tutunmanız İçin Tek Geçerli Neden

Çöp toplayıcılar. Hayata sımsıkı sarılmanız için çöp toplayıcı çocuklara bakın, onların yüzlerindeki gülümsemeye, azme ve geleceğe dair umutlara şahit olacaksınız.

Hayatımın her bir evresinde çöp toplayıcılara karşı bir samimiyetim olmuştur. Kendilerinin bu denli zor bir hayatta bu denli zor ve büyük bir iş yapmaları bana her zaman kendi fıtratlarında olan bir şeyin tezahürüymüş gibi gelir.

Büyük yüklerin altında ezilen insanların hiç söz edilmemiş ve hiçbir kurum, sivil toplum örgütleri tarafından korunmamış, savunulmamış, gözetilmemiş hakları gelir aklıma. Her biri birer abi, anne, baba, kardeş veya amca, teyzedirler. Fakat hiçbirimizin aklına ne onların yakınları ne de onların duyguları gelir aklımıza. Hayat eşitsiz.

Dünyada sefaletin hududu yoktur. En sefil insana şahit olsak da ondan daha sefil bir insan elbette ki vardır. Başka insaların acizliğine ya da içinde bulunduğu duruma bakıp kendi haline şükretmek, her zaman koruyucu benliğin bir savunma mekanizması olmuştur. Ben böyle bir görüşten uzak olarak şunları da söylemek istiyorum:

Bu insanlar için diğerlerinin yaşamı pek de önemli değil. Karton, cam, plastik veya hurda veya bir ekmek bulmak için çöpleri karıştıran bu insanlar, hayatın aslında çok acımasız olduğunu bize gösteriyor.

Hayattta her şey insanın yaşamda kalmasına bir engel. Para, sevgi veya başka şeyler; eksikliğinde insanı rahatsız eden her şey insanın hayatında engelleridir. Varlığında insanı mutlu; yokluğunda huzursuz eden şeyler ise her zaman kazanılması güç şeyler olmuştur.

Çöp toplayıcıların hayatlarından memnun olmadığa da bilinen bir gerçek; tıpkı diğer insanlar gibi. Hayatta mutlu olmak için tek geçerli sebep herkesle aynı standartta olduğumuzu bilmektir. Hiçbir insan, bir diğeriyle aynı şartlar içinde yaşamını devam ettiremez belki ama “yaşama sevinci” ve “yaşama umudu” açısından herkes aynı standartta.