Ne Zaman Bu Kadar Kimsesizleştik?

öyle kimsesiz öyle çaresiz bakıyorum gökyüzüne
yıldızlar bile küstü sanki bana bu gece her taraf ıssız her yer perişan
bir çocuk çığlığı sanki ağlamam
ama nafile etrafta yok kimse
bir garip boşluk benimkisi
herkesin uyuyup uyandığı saatler aynı halbuki monoton hayatlarında
benim göz kapaklarım ise
isyanda her zamanki gibi
beynim uymuyor emirlerime
bedenimde bir isyan hâli
haykırmak istiyor delicesine insanlara
siz ne yapıyorsunuz demek için
biz diyorum
ne zaman bu kadar kimsesizleştik
ve biz diyorum
biz ne zaman bu koca dünyayı mahvettik
dercesine