Zaman ve Mesafe Sevginin Oda Sıcaklığıdır

Gün geçer azalır sevgi, değişir her şeyin rengi. Bugün değil yarın belki unutursun unutursun Mihriban’ım. Abdurrahim Karakoç’un aşkından vazgeçişini anlatan bu dizelerini kelime kelime bölsek ancak anlar, ancak anlamını idrak eder gibi geliyor bana. Sevgi gün geçtikçe azalır mı? Sevgi gün geçtikçe mesafe arttıkça azalan bir şeydi. Her şeyden nem kapan, rüzgardan dahi etkilenen bir şeydi. Koruyup muhafaza etmek, saklamak, zararlı etkenlerden uzak tutmak için büyük bir çaba gerekiyordu. Sevgiyi kazanmak kolaydı asıl zor alan onu koruyup kollamaktı. Sevgiyi oda sıcaklığında büyütmek lazım gelirdi kısaca.

Mesafeler de en az zaman kadar sevgiyi öldüren bir unsurdu. Gözden ırak olan gönülden de ırak olur diye bir söz vardı atalardan kalma. Ne demişse zamanında doğru demişlerdi. Mesafelerin sevgi üzerinde büyük bir etkisi vardı. Ama şöyle de bir gerçek vardı. Çok muhabbet tez ayrılık getirir. Evet mesafeler aşkta büyük bir engeldi ama çok yakın olmak da bir o kadar zararlıydı. Ne fazla ırak ne çok yakın bir birliktelik sevginin oda sıcaklığıydı belki.

Sevginin oda sıcaklığında büyümesi için gerekli koşullar belliydi. Ne fazla mesafe ne de fazla zaman. Örneğin birbirinden uzak kalalı yıllar olmuş bir sevgilinin yeniden bir araya geldiklerindeki duyguları ne derece sahihtir? Kabul etmek gerekir ki büyük aşklar ancak masallarda olur. İnsan her şeyi unuttuğu gibi en sevdiği insanların yanından ayrılışını da unutur.

Mesafeleri iyi ayarlamak, zamanı iyi yönetmek gerekir. Ne fazla zaman olmalı ne de fazla mesafeler. Herkes Mecnun olmadığı gibi herkes de Leyla değildi ve bu acı bir gerçekti. Biz ilahi aşklarla kavrulmuş bir medeniyetin kuşaklarıyız ve bu durum bizlere bir şeyler açıklıyor olması lazım. Büyük beşeri aşklar, büyük mesafe ve çokça zaman kaybına tahammülü olmayan aşklardır. Öyle olsaydı Mecnun yıllardır peşinde koştuğu Leyla’sını yıllar sonra gördüğünde kalbinde ufak bir heyecan kırıntısı olurdu. Kendimizi kandırmayalım. Mesafe ve zaman aşkın oda sıcaklığıdır.