Bendeki Sen

Benim çocuk ruhlu yârim; açtım kollarımı iki yana, koşmanı bekliyorum bana.

Sarayım seni sımsıkı, güller donatsın yüreğimin topraklarını.

Öyle özlem doluyum ki, silüetini görsem ayaklarım yerden kesilecek sanki.

İçimde bitecek gibi durmayan bir aşk var. Sarmaşık gibi kaplamış kalbimin pencerelerini. Yemyeşil gülümserken sokaktan geçenlere, hayran bırakıyor gelen geçeni kendine. Çünkü sen varsın evimde, odamda, yastığımda; öyle ya kapatınca gözlerimi rüyalarımda buluşuyoruz, sevgi neyse onun hakkını verir gibi.

Adını haykırıyor çocuklar, sokağın başında seni görmüşler gibi. Yoksa gerçek değil mi duyduğum sesler? Halüsinasyondan mı ibaret duvarlarımdaki sen?

Sen ki ne bir hayal, ne bir rüya, ne de bir halüsinasyon.

Sen ki bensin.

Ruhunu ruhumla bütünleştirdiğim, canımın kendisisin.

İşte biliyorum artık ben sen olmuş, benlikten geçmişim.

Ben, sen sen diye bitmişim.