Vaveyla

Şu kalbimin bir dili olsaydı da anlatsaydı içimin odalarını.
Ah!
Ortaya döksem dağılır mı dört bir tarafa, toparlayabilir miyim tüm dağınıklıyı?
Yarenim. Yaradana açtığım ellerim.
Benimle paramparça olmaya da varsan, gel.
Uzat ellerini, kurtar prangalarımdan beni.
Bak acıtmışlar ayak bileklerimi.
Ah!
Ayak seslerin. Sayıyorum şimdi adımlarını. 
Belki on, belki sekiz adımdan sonra buradasın.
Evet işte rahiyan!
Misler gibi kapladı hücremi.
Gözlerim kapalı beklerken seni, ne o? 
Neden sessizlik sardı duvarları?
Dehşete kapılarak son kez sesleniyorum sana.
Şüphesiz yarışamazdı hiçbir ağıtçı bu vaveylamla.