İkimiz birden

ikimiz birden sevinmesek ne çıkar!

göğe bakmasak…

ne çıkar!

ikimiz birden kapatsak gözlerimizi

ansızın, göz göze geliriz belki

düşlerimizden uyanmak üzereyken

birbirimizden habersiz,

aynı şiiri tekrar tekrar okurken;

tanrıya, el açmış

bir şairin kaleminden olsun,

ya da meyhanelerde alkolün etkisiyle

evinin yolunu unutmuş 

sevimsiz bir baba!

Çok derdi olmalıydı büyük ihtimalle

veyahut; rakı masasında

üçüncü dubleden sonra kendini kaybetmiş

bir ayyaşın dilinden..

ne farkeder…!

bir kitabın orta yerinde 

açtığımız her hangi bir şiiri okurken

gözlerin gözlerime takılır belki..

sevmek, adil bir şey değil sevgilim!

sevmekten gayrimeşru aşklar doğabilir,

özlemek adil değil!

özlemek; faili meçhul 

öz kıyımlara yol açabilir…

Çok konuşuyorum artık yerli yersiz

yeri geldi mi haddimi aşıyorum 

içimdeki sesi bastıramıyorum

susmaktan yoruldum artık!

susmak, öyle denildiği kadar

çok şey anlatmıyormuş

bütün bu goncalar,

bu güller, bu papatyalar, ağaçlar

ve uçsuz bucaksız denizler;

yetmiyor artık aşkı anlatmaya…

Ah be sevgilim!

yıldızlar daha mı uzak sanıyorsun senden…