Yazar: pesimist

Gel otur… Gitme hemen, öyle Gitmek, mutluluk vermiyor Sevmediysen bile… Gel, otur şöyle! Konuşalım öyle herhangi bir şeyden Konuştuklarımızı bir

Küçük bir çocukken henüz; Gördüğün her şey kocamandır gözünde Ondandır kocaman sözler verirsin küçükken Buzdolabı kadar, vestiyer kadar, Ev kadar

ikimiz birden sevinmesek ne çıkar! göğe bakmasak… ne çıkar! ikimiz birden kapatsak gözlerimizi ansızın, göz göze geliriz belki düşlerimizden uyanmak

Bana Yalanlar söyle beni sevdiğine dair, Akşamüstü  benden bahset; Yanında öylece duran dostlarına.. Güneş batmaya yakın Kızıla bürünmüşken gökyüzü, Kafanı şöyle

Çok çalıştım bugün Durdum bi an; saatime baktım Biri geçiyordu artık Sonra durdum sana baktım Öyle sebepsiz öyle anlamsız bir

Keşke ilk günkü kadar masum kalabilseydi ellerin Hatırlıyorum  Elini kavrayamadığından serçe parmağını avucunda sıkıştırdığını babanın  Gözlerin anlamsız bir şekilde bakıyordu 

birazdan yeni bir gün başlayacak yeni bir güneş doğacak tebessüm edecek yüreğime yüreğim koca bir volkan haykıracak koca bir gürültüyle

  terkedilmiş bir kulübeyim ben; deniz kenarında, en işlek caddelerin birinde, iskelenin bir ucunda kapım açık, kapatacak kimsem yok bir

  geceler… zifiri karanlık ya da dolunayın süslediği geceler, hayat gecelerden ibarettir; geceleri uyuyarak geçirirsin ya da uyuduğunu zannedersin, oysa

Biliyorum geleceğini  Belki bir gün değil Bir gün mutlaka… Belki zifiri karanlık bir gecenin ortasında Ya da bir dolunay gecesinin

Konuşmak istiyorum Sesim çıkmasa da bağırmak… Sessiz haykırışlarım yankılansın istiyorum Birileri beni duysun istiyorum Biri beni duysa Duysa… Ama anlamasa

Yalnızlığın tanımı yanlış yapılmış sanırım Yalnız kalmak, kimsesiz kalmak… Ama en çok da eksik kaldığında yalnız kalırsın… Misal ben Tek