Hüznü Derin Olanın Neşesi Göğü Delermiş

Neşeli olduğu her halinden belli olan, güldü mü dünyanın en mutlu insanı sandığınız insanların aslında hüzünlerinin de bir o kadar derin olduğunu anlatan bir söz: Hüznü derin olanın neşesi göğü delermiş. “Asil ruhların en neşeli zamanlarında bile bir hüzün vardır. Daha düşük ruhlar ise en sefil zamanında bile neşelidir. ” diyen Zülfü Livaneli’nin de dediği gibi bir tarafında hüzün bulunduran insan, asil ruhluydu.

Neşeli olmanız aslında bir buz dağının görünen kısmıydı. Başkalarına gülmek, kendine tiyatro oynamaktı. İnsan kendine tiyatro oynayacak kadar zavallı bir duruma düşerdi ama bunu bilinçsiz yapardı çoğu kez. Farkında olmadan.

Mesela bir palyaço gibi. Boyalı bir yüzün arkasında asla bilinemeyecek bir gerçeği saklamak gibi. Gülerken hiç oralı değilmiş gibi.

Mesela böyle insanların sonları nedense intihar olur. Kaskatı kararmış bir dünyadan ayrılmamak için yeterli süreyi zaten içinde geçirmişlerdir. Arkalarından hep iyiydi, gülerdi, neşeliydi derler. Kendisine sormadıkları her -di’li geçmiş zamanın birer hikayeden ibaret olduğunu bilmezlerdi. Özdemir Asaf özetlemiş, buyrun;

güler, gülümser bir şakacı,
güldürür, düşündürür,
arada-bir durur, gözleri dalar,
neler söyler, neler susar..
yoksa, çok acı bir şakayı
şakadan da olsa,
çok yalın bir karanlığa mı saklar..
oynadığı oyunsa,
yaşamda oynadığı
oyununu mu yaşar..
oyunda yaşadığı,
yaşamını mı oynar..
yaşarcasına, oynarcasına.
öyküler anlatır olmuşçasına,
sonunu mutlu bağlar,
gider evinde ağlar…

Özdemir asaf